Većina učenika vjeruje da školska uprava sprovodi mjere protiv vršnjačkog nasilja, dok jedna trećina njih smatra da postoji prostor za poboljšanje. Takođe, ulogu nastavnika i školske uprave dominantno cijene kao proaktivnu u prepoznavanju i reagovanju na vršnjačko nasilje, ali preko jedna petina navodi da su oni pasivni, a 10 odsto da ne reaguju na ovu pojavu, rezultati su istraživanja u okviru projekta „SRCE: podrška osnaživanju i otpornosti mladih danas“, koji Centar za građansko obrazovanje (CGO) sprovodi uz finansijsku podršku Evropske unije i kofinansiranje Ministarstva javne uprave.
Istraživanje je obuhvatilo uzorak od hiljadu učenika srednjih škola od 15 do 19 godina.
Rezultati pokazuju da većina đaka smatra da je vršnjačko nasilje u određenoj mjeri prisutno u njihovoj školi, pri čemu 42,1% navodi da je povremeno prisutno, dok 16,1% smatra da je često. Da je vršnjačko nasilje rijetko prisutno odgovorilo je manje od trećine (30,8%), a samo 11% učenika vjeruje da vršnjačko nasilje nikada nije prisutno.
Najčešći oblik ove pojave u školama je psihičko nasilje (omalovažavanje, ogovaranje, vrijeđanje), navelo je 30,9% učenika. Fizičko nasilje percipiralo je 21,2%, socijalno 20,5%, a digitalnog nasilje 19,3%. Ispitanika. Seksualno nasilje je značajno manje prisutno, prepoznalo ga je 8,1% učenika.
Svaki peti učenik (21,6%) izjavio je da je bio žrtva vršnjačkog nasilja, dok više od tri četvrtine njih (78,4%) nije imalo takvo iskustvo.
Najveći procenat ispitanika, skoro četvrtina (24,2%) smatra porodicu, tj. porodično vaspitanje odgovornim za vršnjačko nasilje u njihovoj školi/sredini. Slijede internet i društvene mreže (21,8%), te opšte stanje u društvu (19,9%).
Obrazovne ustanove i nadležni organi su podjednako odgovorni prema mišljenju 12,8% učenika, dok mediji imaju manji uticaj (6,9%). A kao glavne uzroke učenici navode uticaj vršnjaka (14,6%), porodične probleme (10%), zloupotrebu supstanci kao što su droga i alkohol (9,6%), i izloženost medijima i internetu bez nadzora (9,4%).
Takođe, tu su mentalno zdravlje i emocionalni problem, želja za prihvatanjem ili dokazivanjem u grupi, socijalno-ekonomske prilike, pretrpljeno nasilje ili zlostavljanje, diskriminacija ili socijalna isključenost, odsustvo ili nedostatak pozitivnih uzora i nedostatak obrazovnih prilika, te nedostatak komunikacije i podrške u porodici ili školi i nedostatak vanškolskih aktivnosti i hobi grupa.
Učenici smatraju da bi strožije kazne za počinioce nasilja i radionice o prevenciji mogle doprinijeti smanjenju vršnjačkog nasilja u školi ili sredini.
Lj. V.
Izvor: Centar za građansko obrazovanje