Akademik Perko Vukotić na naučnoj tribini u Crnogorskoj akademiji nauka i umjetnosti (CANU) naglasio je da radon donosi najveći rizik po zdravlje čovjeka. „Međutim percepcija javnosti potpuno je suprotna, jer ljudi se najviše plaše zračenja mobilnih telefona i drugih uređaja, pa ultravioletnog zračenja, a na trećem mjestu radona“, istakao je on.
Prema riječima Vukotića, na evropskom nivou nacionalni referentni nivo frekvencije akvitnosti radona ne treba da bude veći od 300 bekarela po metru kubnom u radnom i životnom prostoru. „Crna Gora još nije usvojila novi zakon jonizujućeg zračenja tako da se zadržava stara norma od prije 20-ak godina, gdje za staru gradnju objekta imamo 400 bekarela po metru kubnom, a za novu gradnju njih 200“, rekao je on.
„Projekat koji je rađen 2016. godine o radonu u školama i vrtićima u Crnoj Gori, imao je cilj da informišemo roditelje, đake i njhove nastavnike o uticaju radona po zdravlje, kao i da opremimo 30 srednjih škola adekvatnom opremom. Koliko znam ona još nije podijeljena“, ukazao je Vuković.
„Riješili smo da u svim zgradama u kojima se obavlja obrazovno-vaspitni proces, nastavio je on, ustanovimo kolika je koncentracija radona u njima. Analizirali smo 247 zgrada tog tipa i ustanovili da je najlošija situacija u Danilovgradu sa 679 bekarela po metru kubnom za sve školske objekte, potom slijede Nikšić sa 599, Cetinje 384, Herceg Novi 306, a zatim i ostali. Budva sa 92 bekarela po metru kubnom, Tivat 101, Ulcinj 75 su znatno ispod tog nivoa“.
Najveći uticaj na količinu radona u prostoriji utiče godina izgradnje, postojanje podruma, građevinski materijal i okviri prozora. Stavljanjem eloksirane i PVC bravarije postiže se energetska efikasnost, ali se povećava i količina radona u prostoriji, jer je manja cirkulacija spoljenjeg vazduha.
On je ukazao da Crna Gora ima ozbiljan problem sa radonom u školama i vrtićima.
Akademik Predrag Miranović predstavio je Vukotića podsjećajući da je on rođen 1945. godine na Cetinju. Diplomirao je na Elektrotehničkom fakultetu (ETF) u tadašnjem Titogradu 1968. Poslijediplomske studije završio je na ETF-u u Beogradu, smjer Promjena izotopa i zračenja, gdje je magistrirao i doktorirao.
Na UCG u radnom odnosu je od 1968. do 2010. godine, sa dvogodišnjom pauzom kada je u Kanadi obavljao dužnost ambasadora Srbije i Crne Gore. Kao asistent i nastavnik fizike prošao je sva zvanja do izbora za redovnog profesora 1992. godine. Predavao je fiziku i atomsku fiziku na tehničkim fakultetima i Elektromagnetizam i optiku i Nuklearnu fiziku na PMF-u. Bio je direktor Instituta za matematiku i fiziku, šef Odsjeka za fiziku PMF-a, član Naučno-nastavnog vijeća Univerziteta i predsjednik Senata univerziteta. Usavršavao se u Institutu za nuklearne nauke u Vinči, u Njemačkoj na Tehničkom univerzitetu u Drezdenu, u Belgiji na Univerzitetu u Gentu i u SAD na Univerzitetu Virdžinije. Oblasti njegovog naučnog i stručnog angažovanja su neutronska aktivaciona analiza, gama-spektrometrija i radioekologija, u kojima ima oko 260 referenci. Rukovodilac je značajnih radioekoloških projekata u Crnoj Gori: istraživanja fona-gama zračenja terestrijarlnog porijekla, dekontaminacije Rta Arza od osiromašenog uranijuma, istraživanja radona u stanovima, školama i vrtićima.
Dobitnik je Nagrade oslobođenja Titograda i Trinaestojulske nagrade za ostvarenja u nauci, kao i Državne nagrade Oktoih, za rezultate u oblasti obrazovanja.
Za vanrednog člana CANU izabran je 2003. godine, a za redovnog 2008.
O. Đ.